Een kleine anekdote uit het leven van een oud kastje.

Tijdens onze laatste autorit van Amersfoort naar Amsterdam, waar we de toekomstige plek van de reünie gingen bekijken (Huis van Danielle en Hans) zaten Marguerite en ik zoals gewoonlijk lekker te kletsen. We konden allebei zo genieten van de verhalen van onze ouders over de tijd van het ' Boompje' en de familieverhalen daaromheen. Ik kon ademloos naar de met humor doorspekte verhalen van mijn vader (Ton) luisteren. Marguerite vertelde mij dat haar vader met hetzelfde enthousiasme kon vertellen. Herhalingen vonden we geen probleem.
We vonden dan ook dat we die verhalen maar aan onze ouders moesten overlaten. Hopelijk sturen ze veel verhalen op, waar we een mooi boekwerkje van kunnen maken.

Op de een of andere manier kwam het gesprek op kastjes. Ik ben dol op -liefst houten- kasten. Met veel laatjes. Waarom? Ik zou het niet weten. In die fournituren-winkel in de Krommestraat in Amersfoort met al die mooie ladenkasten, kom ik ogen tekort.

Marguerite telde één en één bij elkaar op en zei: Weet je dat mijn zus -Juliette- een kastje heeft met laatjes wat nog in het Boompje heeft gestaan? Ze noemden het de spellen-kast. Er zaten kaartspellen in en ook de biljartballen. En...ze wil het kastje kwijt. Dat hoefde ze geen tweede keer tegen mij te zeggen. Na een korte inspectie (er konden wel een aantal lagen verf af en een nieuwe erop) was de deal (ik mocht hem zo hebben) snel beklonken.

Wat schetst onze verbazing en teleurstelling toen bleek dat het kastje voor 80% gemaakt was van asbest platen. Het leek niet verstandig om dat af te gaan schuren en in de kamer te zetten.
Het kastje is door Juliette en Jan goed in plastic verpakt (zoals voorgeschreven) en persoonlijk naar de gemeente reiniging gebracht. Veilig voor onze fysiek gezondheid, en met een denkbeeldig traantje ter afscheid. Jammer, het had voor mij in die korte tijd zelfs al emotionele waarde gekregen. Het kastje heeft al die jaren overleefd, leuk dat ik het nog gezien heb.


Liefs van Sylvia